Çocuklar Ağlamasın - Suna Tanaltay

Hiç seven, koruyan anne, canı gibi bildiği minicik yavrusuna küser mi? Anne-çocuk diyaloğu böyle olmaz. Annenin çocuksu ve yanlış davranışıdır bu… Çocuğun yüreğini kasıp kavuran susku cezaları verilmez. (s: 34)


Louisa Düss Öyküleri:…Çocuğa: “Bak canım” denir, “Şimdi sana öyküler, masallar anlatacağım. Onların sonlarını bana sen tamamlayacaksın. Şimdi istersen, anlatmaya başlayayım:“Bir anne kuş, bir baba kuş, bir de yavru kuş varmış. Bunlar ağaçtaki yuvalarında uyuyorlarmış. Birdenbire fırtına çıkmış. Ağaç sarsılmış ve yuva yere düşmüş. Hepsi birden uyanmışlar. Baba kuş, bir çam ağacına uçmuş. Anne kuş, başka bir çam ağacına uçmuş. Yavru kuş çok az uçmayı biliyormuş; acaba ne yapar?” Çocuk, büyüklerin düşünemeyecekleri sayıda yorumlar getirir. Kimi: “Küçük kuş da orda kalmış. Ağlamış, ölmüş…” der. Bu tür cevap, güven duygusu zayıf olan çocuğun yorumunu yansıtır. “Soğukta donmuş mu?” der bazısı, “Annesi gelip onu almış mı?” Her işinin annesi tarafından yapılmasına alışmış, tek başına olunca, kendisini güvensiz ve korunaksız hisseden çocuğun cevabıdır bu. Şu var ki, annesinden uzakta yaşayan ya da annesini yitirmiş çocuklarda da bu tür cevaba rastlanılır. Güvenli çocuk: " O da bir dala uçup yuva yapsın” der. Kimisi de sevimli bir gülücükle: “Az uçar… Alçak bir dala uçar… Şu kadarcık. İşte orada kendisine yuva yapar” çözümünü getirir. Güvensiz, fakat pratik tipler vardır: “Yuvasını ters çevirip altına girmiş…” (s: 101-102)

...Annenin: “Ben seni bahçede bekliyorum yavrum” deyip de, çocuk sınıfa girince okulu terk etmesi büyük bir güvensizlik yaratıyor çocukta. Güven duygusunun kaynağı olan kişiye inancını yitiriyor. Artık neye inansın ve neye güvensin ki? Çocuğa verilen söz, eksiksiz olarak yerine getirilmelidir. (s: 155)

Anne ve babanın çok konuşmasına, çok anlatmasına hiç de gerek yoktur. Olumlu örnek olsunlar, yeter…(s: 179)

(Tekin Yayınevi, 1999, 199 sayfa)